Αγαπητοί συμπατριώτες,
Είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή για μένα να απευθυνθώ σε σας ξανά, με την ευκαιρία της επετείου του ηρωικού ΟΧΙ και του τιτάνιου αγώνα του ελληνικού λαού κατά του φασισμού, τον οποίο τιμούμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο χειρότερος από όσους είχε δει η ανθρωπότητα μέχρι τη στιγμή εκείνη, στοίχισε τη ζωή σε 60 εκατομμύρια ανθρώπους. Γέννησε όμως την ελπίδα ότι θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Και πράγματι, από τότε στην ηπειρωτική Ευρώπη δύο γενιές μεγάλωσαν σε συνθήκες ασφάλειας και ευημερίας. Οι νέοι πόλεμοι που ξέσπασαν όμως, στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή, μας θυμίζουν ξανά ότι η ειρήνη είναι τόσο εύθραυστη και η ελευθερία μας δεν μπορεί να θεωρείται ποτέ δεδομένη, αν δεν τη θωρακίσουμε με την περιφρούρηση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι απειλείται, όπως και τότε, όχι από δημοκρατικές χώρες αλλά από καθεστώτα τα οποία έχουν υποδουλώσει τον άνθρωπο, τυφλώνοντάς τον με μισαλλοδοξία.
Για μας στην Κύπρο, η ειρήνη που ήρθε το 1945, δεν κράτησε πολύ. Ο λαός μας αναγκάστηκε να αγωνιστεί σκληρά για την ελευθερία του τη δεκαετία του 1950 και να αμυνθεί σθεναρά σε έναν κατά πολύ υπέρτερο αντίπαλο, που εισέβαλε στο νησί μας το 1974 και έκτοτε κατέχει το ένα τρίτο του εδάφους μας. Σήμερα, έχουμε δικαίωμα αλλά και χρέος να υπενθυμίζουμε σε όλο τον ελεύθερο κόσμο, το τίμημα που πλήρωσε ο ελληνισμός δίπλα στους Συμμάχους του, στον αγώνα αυτό. Όπως όλοι οι Έλληνες, το σάλπισμα του πολέμου βρήκε και τους Κύπριους έτοιμους να ριχθούν στη μεγάλη μάχη. Από τη μία άκρη της γης στην άλλη, Κύπριοι της Αυστραλίας, ως μέρος της ANZAC, βρέθηκαν στα ίδια συμμαχικά χαρακώματα με τους Κύπριους που υπηρετούσαν στον ελληνικό και το βρετανικό στρατό και έδωσαν μαζί τη μεγάλη μάχη στην Ελλάδα, στο Ελ Αλαμέιν, στην Ιταλία και σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.
Η Κύπρος απέφυγε τελικά τη ναζιστική κατοχή, αφού οι Σύμμαχοι, μαζί με τους κατοίκους της, βρέθηκαν έτοιμοι και αποφασισμένοι να την υπερασπιστούν με σθένος. Αιχμή του δόρατος αυτής της προσπάθειας, ήταν και τα στρατεύματα της ANZAC. Το πιο κάτω απόσπασμα από την άφιξή τους στην Κύπρο, είναι χαρακτηριστικό:
The 7th Australian Division Cavalry Regiment disembarked at 1100 hours on 5 May 1941, from the SS Warszawa, and made camp about a mile from the port of Famagusta. […] On 10 May 1941 the Regiment moved to its main camp at Athalassa, outside Nicosia. This involved a body of marching troops, as well as convoys of tanks, machine gun carriers and trucks. The reception of the soldiers by the locals exceeded all expectations, as the Regimental Journal noted: «As the Column of Route got further into the labyrinth of Main Street Famagusta, it became more obvious that our arrival had not been without impact. The street was veritably packed with the good citizens and yeomen cheering and shouting. [] From balconies protruding above the narrow street, the young virgins of the district (who, though few in number, had with prudence been locked upstairs) waved gaily colored tablecloths at us while downstairs their less prudent sisters showered us with flowers. Old men handed us bottles of wine and ouzo. Young men climbed trees the better to view the Anzacs. Everyone was shouting and singing. Taxi klaxons honked, and mule and donkey trains gave us the right of way. Church bells rang – all six or seven warring religious factions on the Island declared an ecclesiastical amnesty for the occasion». (By Paul D. Handel)
Ευχόμενος σε όλους σας ό,τι καλύτερο, σας καλώ να αντλείτε πάντα δύναμη και αισιοδοξία από τους αγώνες των προγόνων μας και σας θυμίζω τα λόγια του ποιητή, για τις καλύτερες μέρες που θα έρθουν:
Εδώ που πολεμήσαμε, δυο τρεις εμείς τους χίλιους / για να μη λείψει το ψωμί, να πάμε πιο μπροστά / άλλοτε μες στα σύννεφα κι άλλοτε μες στους ήλιους / όλα θα γίνουν πιο καλά, θα δεις, θα δεις με τον καιρό!
Ζήτω η Ελλάδα, η Κύπρος και η Αυστραλία!
